بسم الله الرحمن الرحیم
سالروز شهادت غریبانه و مظلومانه ی بی بی رقیه (س) دختر سه ساله ی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) پاسداشت مقام دستهای کوچکی است که گره‌های بزرگی را باز کرده و می کند و خواستگاه اجابت آلام دردمندان عالم است.
دردانه دختری که در شام بلا پس از مشاهده سر غرق بخون و بریده ی پدرش، در روز ۵ صفر سال ۶۱ ه.ق جان به جان آفرین تسلیم نمود و شهر دمشق مرقدش و زیارتگاه دلدادگان کوی معرفت آل الله است.
حضرت رقیه(س) یادگار تازیانه های نینوا و سیل سیلی کربلاست که دست های کوچکش تا تاریخ، تاریخ است بوی نوازش های پدر می دهد.
دستهایت کوچک بودند برای به آغوش کشیدن صبر و سختی، اما تو چقدر سربلند بیرون آمدی از دردها و دلتنگیهایت ای دختر خورشید، تو خرابه نشین نیستی، عرش را به پاس قدوم تو مفروش کرده اند.
جادههای بیابانی، حرمتِ پاهای زخمی ات را نگاه نداشته اند، تازیانه ها پیکرِ سه ساله ات را خوب میشناسند و خورشیدی که آتش میگرید و عطش را در حنجره ها سنگین تر میکند و ما مانده ایم که تو را چه بنامیم، که ناب تر از شبنم های صبحگاه بر گلبرگ تاریخ نشسته ای، تو را چه بنامیم که بیش از سه بهار در آغوش بابا، طعم زندگی را نچشیدی و مانند او، غریبانه از غربت این غریبستان خاکی بار سفر بستید. هماره و تا ابد بر تو سلام و درود و ما را همیشه ضامن باشید.
